ႏိုင္ငံေရးဆိုတာဘာလဲ (What is politics?)

R.C.Vermani (India)

အေပၚစီးမွရႈျမင္္ရသည့္ ႏိုင္ငံေရးႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားရွာေဖြမႈနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနေသာ ညစ္ညမ္းသည့္ စီးပြားေရးတစ္ခု၊ ႏိွင္ငံေရးပါတီမ်ားက သီးသန္႔လူမႈအဆင့္အတန္းတစ္ခု ရရိွေရးအတြက္ ဟန္ေဆာင္မႈ၊ ႀကံစည္မႈမ်ားႏွင့္ ေရာ ျပြန္းေနေသာအရာျဖစ္သည္ဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိသူမ်ား ရိွသလိုု၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ လူထုေကာင္းက်ိဳး၊ လူတစ္ ဦးခ်င္းစီႏွင့္ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းတစ္ခုလံုး ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး အတြက္ ေဆာင္ရြက္ေသာ ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ား ျဖစ္သည္ဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္ၾကသုူမ်ားလည္း ရိွပါသည္။

ႏိုင္ငံေရးဆိုတာဘာလဲဆိုသည့္ေမးခြန္းအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးအေျဖကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆုိသည္မွာ
ႏိုင္ငံအစိုးရနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အခင္းအက်င္းျဖစ္သည္ဟုုု ေျဖရေပမည္။ ႏိုင္ငံေရးသည္အစိုးရဌာန၊ တရားေရး ဌာန၊ လႊတ္ေတာ္အစရိွေသာ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္ေသာ အေဆာက္အဦးမ်ားက ေပါက္ဖြားလာသည့္အရာ၊ အျမစ္တြယ္ လာသည့္အရာဟု သေဘာထားျခင္းသည္ မထူးဆန္းေတာ့ေပ။

ႏိုင္ငံေတာ္နွင့္တစ္သီးပုဂလအၾကားဆက္ႏြယ္မႈ၊ အစိုးရအေဆာက္အဦးမ်ားအၾကား ဆက္ႏြယ္မႈ အား
လံုးအႀကံဳဝင္သည္။ ဤရႈေထာင့္အရဆိုလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးသည္ျပည္တြင္းေရး၊ အမ်ိဳးသားေရး၊ ျပည္ေထာင္စုေရး၊ စည္ပင္သာယာေရး၊ ဘုရင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ ႏိုင္ငံတကာေရးစသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ႏိုင္ေပသည္။
တစ္ခ်ိန္က ဘုရင္မ်ားကို မည္ကဲ့သို႔ေျမွာက္ပင့္ေျပာဆုိရမည္နည္းဆုိသည့္ နည္းနာမ်ားကို သင္ယူခဲ့ရ
သည့္ နိင္ငံေရးသမားမ်ားသည္ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ မဲဆဒၵရွင္မ်ားကို ကိုယ့္ဘက္ပါေအာင္ မည္ကဲ့သို႔ဆြဲေဆာင္ စည္းရံုးရမည္နည္းဆိုသည့္ နည္းနာမ်ားကို ဆည္းပူးေနရေပၿပီ။

ႏိုင္ငံေတာ္္ အားဆန္းစစ္ေလ့လာသည့္ႏိုင္ငံေရး
ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာလူအသိုင္းအဝိုင္း တစ္ရပ္လံုးကိုသက္ေရာက္ေစေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အမႈကိစၥမ်ား ႏွင့္ ပတ္သက္သည္။( ပေလတို၊ အရစၥတိုတယ္)
လူသည္ႏိုင္ငံေရးသတၱဝါပင္ျဖစ္သည္။ ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲတြင္ ေနထိုင္ရျခင္းသည္လည္း ေလာကဓမၼ
တာပင္ျဖစ္သည္။ (အရစၥတုိတယ္)
ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ မေနသူဆုိ၍ ဘုရားသခင္ႏွင့္ လူမဟုတ္သည့္သတၱဝါမ်ားသာျဖစ္ရေပမည္။ ႏိုင္ငံ
ေရး၏ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္မ်ွာ လူေတြအဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္နဲ႔ အတူတကြေနထိုင္ႏိုင္ဖို႔၊ ကိုယ္က်င့္တရား ေကာင္းမြန္ၿပီး၊ ေကာင္းျမတ္တဲ့ဘဝတစ္ခု ပိုင္ဆုိင္ႏိုင္ဖို႔ ကူညီတြန္းပို႔ေပးေရးပင္ျဖစ္ပါသည္။
ႏိုင္ငံေရးဘ၀သည္ မိမိကိုယ္မိမိ နားလည္သေဘာေပါက္မႈ ကဲ့သို႔ေသာလက္ဆုပ္လက္ကိုင္ျပႏိုင္သည့္
ကိုယ္က်င့္သိကၡာရိွေသာ ပန္းတိုင္တစ္ခုကို အေရာက္လွမ္းဖို႔ တည္ရိွေနျခင္းျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံေရးသည္ လမ္းညြန္မႈတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ျပည္သူ႔နီတိ၊ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုင္ရာေတြးေခၚယူဆခ်က္မ်ား၊
ရုပ္သြင္ေျပာင္းပညာဆိုင္ရာ သမိုင္းျဖစ္တည္မႈနဲ႔ လူမႈေဗဒအားလံုးတို႔ကို တစ္ခုတညး္အျဖစ္ ေပါင္းစပ္ျပဌာန္း
ထားေသာသင္ရိုးညြန္းတမ္း တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။

ႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံေရး
ႏိုင္ငံေရးသည္ ႏိုင္ငံႏွင့္ပင္အစျပဳကာ ႏို္င္ငံနွင့္ပင္အဆံုးသတ္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံ၏ အတိတ္၊ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္
တြင္ ျဖစ္ပ်က္ေျပာင္းလဲမႈဟူသမွ်ကို ေလ့လာျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံသည္ သတ္မွတ္ထားေသာ ႏိုင္ငံနယ္နိမိတ္အတြင္း ေနထိုင္ၾကသည့္ လူအားလံုးအေပၚစီရင္ဆံုး
ျဖတ္ပိုင္းခြင့္ရိွေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုအျဖစ္ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုႏိုင္သည္။
ႏိုင္ငံေတာ္၏ မည္သည့္လုပ္ရပ္မဆို အစိုးရ၏ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏိုင္ငံေတာ္
အားေလ့လာျခင္းဆိုရာတြင္ အစိုးရယႏၱရားလည္ပတ္ပံုအဆင့္ဆင့္၊ တရားစီရင္ေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ လႊတ္ေတာ္၊
ဖြဲ႔စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုအေျခခံဥပေဒ စသည့္အေဆာက္အဦးမ်ားႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ပံုမ်ားအား ေလ့လာျခင္းပင္
ျဖစ္သည္။ အစိုးရမ်ားအား ေလ့လာဆန္းစစ္မႈ ပိုမိုျမင့္မားလာသည္ႏွင့္အမွ် ဖက္ဒရယ္စနစ္၊ ဒီမိုကေရစီ မွဴးမတ္
မ်ားအုပ္ခ်ဳပ္မႈ၊ သက္ဦးဆံပို္င္ဘုရင္စနစ္ စသည့္အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အစိုးရစနစ္မ်ားသည္ ႏိုင္ငံေတာ္ေလ့လာမႈ၏ အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္လာသည္။
၂၀ရာစုတြင္ အစိုးရအေဆာက္အဥိီးမ်ားေပၚတြင္ ဗ်ဴရိုကေရစီနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါတီမ်ား၊ ျပည္သူလူထု၏ သ
ေဘာထားရိုက္ခတ္မႈမ်ားသည္လည္း ေလ့လာမႈထဲတြင္ပါဝင္လာသည္။ ဒုတိယကမာၻစစ္ ျဖစ္ပြားသည့္အခ်ိန္အ
ထိ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ အလံုးစံုစုေပါင္းထားသည့္ အဓိကအေတြးအေခၚမ႑ိဳင္အျဖစ္ ကာလအေတာ္ၾကာ တည္ရိွ
ေနခဲ့ၿပီး၊ လက္ရိွကာလအထိ အေရးႀကီး၊ အသံုးဝင္ေသာ ႏိုင္ငံေရးအေတြးအေခၚ ယူဆခ်က္ျဖစ္ေနေသးသည္။
သို႔ေသာ္ျငားလည္း ႏိုင္ငံေတာ္အား ဗဟိုခ်က္မအျဖစ္ လြန္ကဲစြာေတြးေခၚယူဆခ်က္မ်ားသည္ ျပႆနာအခ်ိဳ႕ကို
ေမြးဖြားေပးေလသည္။
ဂိလ္ဒ္ႏွင့္ ေပၚလမာ ( Guild and Palmer) ႏွစ္ဦး၏အဆိုအရ ယူဆခ်က္ႏွစ္ရပ္ရိွသည္။
ပထမအခ်က္မွာ ပညာရွင္မ်ားအား ႏိုင္ငံေရးေလာကတြင္ ျပည့္ျပည့္ဝဝပါဝင္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ရန္အတြက္ ႏိုင္ငံဟူ
ေသာ သေဘာတရားသည္ မေျပာင္းမလဲတည္ရိွရမည္။ ပညာရွင္မ်ားအတြက္ တစ္စံုတစ္ရာေျပာင္းလဲမႈမရိွဘဲ၊
ပကတိတည္ၿမဲေနရမည္။ ဥပေဒသမားမ်ားကမူ ႏိုင္ငံဟူသည္ တိက်ေသာနယ္ေျမအပိုင္းအျခား၊ တရားဥပေဒစိုး
မိုးေရးကို ထိန္းသိမ္းႏိုင္စြမ္းရိွသည့္အစိုးရႏွင့္ တုိင္းတပါးသားအစိုးရေလာင္းရိပ္မွလြတ္ကင္းျခင္း အစရိွသည့္
ၾကန္အင္လကၡဏာမ်ား ရိွရမည္ဟုရႈျမင္သည္။ စစ္ပြဲ၊ ေတာ္လွန္ေရး၊ ကိုလိုနီခ်ဲ႕ထြင္မႈမ်ား ေပၚထြန္းလာျခင္း စ သည့္ ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းမ်ားသည္ ၎၏ေခါင္းစဥ္ေအာက္တြင္ ႏိုင္ငံအား အဓိကထားေတြးေခၚယူဆခ်က္ ကို ေျပာင္းလြယ္ျပင္လြယ္ ဖြင့္ဆိုုခ်က္မ်ားလိုအပ္သည္။ ဤအေတြးအေခၚယူဆခ်က္သည္ ဥပေဒကို အေလး အနက္ ထားလြန္းရာေရာက္ေလသည္။ ၎သည္ဥပေဒေၾကာင္းအရ ဖြဲ႔စည္းထားသည့္ ဥပေဒျပဳေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ ေရး၊ တရားစီရင္ေရး၊ ဗ်ဴရိုကေရစီႏွင့္ အျခားေသာအေဆာက္အဦးမ်ားကဲ့သို႔ေသာ ႏိုင္ငံေရး ဟိတ္ဟန္တစ္ႀကီး ယူဆခ်က္မ်ားကိုသာ အေလးေပးသည္။
ဒုတိယအေနႏွင့္ ၎အေတြးအေခၚယူဆခ်က္မ်ား၊ နည္းနာမ်ားႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ႏိုင္ငံေရးေလ့လာမႈ
သည္ ပို၍ပီျပင္လာခဲ့ၿပီး ႏိုင္ငံေတာ္ဟူေသာ ေတြးေခၚယူဆခ်က္သည္ ပို၍မပီမျပင္ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံေရးကို
ေလ့လာသူ မ်ားျပားလာသည္ႏွင့္အမွ် ၎၏ေတြးေခၚယူဆခ်က္မ်ားႏွင့္ နည္းနာမ်ားကို ပို၍သတိျပဳလာမိၾက ေလေလ၊ ႏိုင္ငံဟူေသာအေတြးအေခၚသည္ ပုိ၍မႈန္းဝါးလာေလေလျဖစ္သည္။ သမိုင္းေၾကာင္းအရ ဥပေဒအရ အနက္အဓိပၸါယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္မ်ား၊ အေတြးအေခၚအရ ညြန္းဆိုခ်က္မ်ား အေျမွာက္အမ်ားရိွခဲ့သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ မည္သို႔မွ် ျဖစ္ႏိုင္ေျခမရိွသည့္ ႏိုင္ငံေရးဆိုေသာ အနက္အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ တစ္ခုအေပၚ သေဘာတူညီမႈ ရယူဖို႔အားထုတ္ျခင္းထက၊္ ႏိုင္ငံကို အေရးႀကီးေသာႏိုင္ငံေရးေတြးေခၚခ်က္အျဖစ္ ရိုးရွင္းစြာ သ ေဘာထားရန္ႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးေတြးေခၚမႈမ်ားအား ေပါင္းစည္းႏိုင္ရန္ရႈေထာင့္မ်ုိဳးစံုမွသာ ခ်ည္းကပ္ႏိုင္ပါက ပို၍သင့္ ေတာ္ေပသည္။


ျဖစ္စဥ္ရႈေထာင့္ႏိုင္ငံေရး
ႏိုင္ငံ၊ ႏိုင္ငံဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ပံုမ်ားႏွင့္ အစိုးရအေဆာက္အဦးမ်ားအား ေလ့လာသည့္ႏိုင္ငံေရးသည္ ကိစၥရပ္မ်ား၏ နက္နဲေသာအပိုင္းသို႔ မေရာက္ရိွႏိုင္ေပ။ ဥပမာအားျဖင့္ ႏိုင္ငံသားမ်ား အမွန္တကယ္ရင္ဆိုင္ေနရ
သည့္ နက္ရိႈင္းစြာအျမစ္တြယ္ေနေသာ ျပႆနာမ်ားပင္ျဖစ္သည္။
ေခတ္သစ္ႏိုင္ငံေရးသိပၸံပညာရွင္မ်ားက ႏိုင္ငံေရးအား လူ၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္မ်ားအၾကား အျပန္အလွန္အက်ိဳးျပဳမႈအျဖစ္ ေလ့လာသံုးသပ္ၾကသည္။ ႏိွင္ငံေရးသည္ လူမႈေရးသိပၸံပင္ ျဖစ္သည္။ ၎လူမႈ
ေရးသိပၸံသည္ လူမႈျဖစ္စဥ္မ်ားအေပၚတြင္ တစ္စိုက္မတ္မတ္ ေစာင္းေပးရသည္။
က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ေျပာရလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္မွာ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ဖန္တ္ီးၿပီး သမိုင္း၏စိန္ေခၚမႈမ်ား၊ ေတာင္းဆိုခ်က္မ်ားကို ရင္ဆိုင္ရသည့္ကာလတစ္ေလွ်ာက္ လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားႏွင့္ လႈပ္ရွားမႈအားလံုး ေပါင္းစံုသည့္ ဆံုမွတ္ပင္ျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ျငားလည္း ဤကဲ့သို႔ေသာ ကာလရွည္ၾကာစြာ ေတာက္ေလွ်ာက္ေဆာင္ရြက္ရမည့္ လူ႔အဖြဲ႔အ
စည္းတစ္ခု၏ ျဖတ္သန္းမႈျဖစ္စဥ္မ်ားႏွင့္ က်ယ္ဝန္းသည့္အနက္ဖြင့္ဆိုခ်က္တြင္ လူမႈလႈပ္ရွားမႈမ်ိဳးစံု အက်ံဳးဝင္
ေပသည္။
အကန္႔အသတ္နဲ႔ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုလွ်င္ ျပဳမူေဆာင္ရြက္မႈအားလံုး၏ ေပါင္းစုဆံုုသည့္ ႏိုင္ငံေရးဆိုသည္္
မွာ စစ္ပြဲ၊ သံတမန္ဆက္ဆံေရး၊ ျပည္တြင္းစစ္၊ ေတာ္လွန္ေရးကဲ့သို႔ေသာ ပဋိပကၡဝန္းက်င္ႏွင့္ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ
ပင္ လြတ္လပ္မႈ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ၊ တန္းတူညီမႈ၊ ပစၥည္းဥစၥာပုိင္္ဆိုင္မႈ၊ တရားမွ်တမႈ၊ လူမႈဖူလံုေရးအစရိွသည့္တန္ဖိုး
မ်ားအား ရယူပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ရန္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္တူညီေသာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီႏွင့္ အုပ္စုမ်ားၾကား တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး၊
အကာအကြယ္ေပးမႈ၊ ေရွးရိုးစြဲမႈ၊ တိုးတတ္မႈအစရိွသည့္ ပူေပါင္းလုပ္ေဆာင္ျခင္း၏ ဝန္းက်င္လည္းျဖစ္သည္။
ဤရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံေတာ္သည္ ရဲ၊ စစ္တပ္၊ ပညာေရး၊ ဘာ သာေရးမ်ာအား ရည္ရြယ္ခ်က္ရိွရိွအသံုးျပဳရန္ (အလြဲသံုးစားမျပဳရန္) စနစ္တက်စုစည္းထားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ဤေနရာတြင္ ပဋိပကၡႏွင့္ ပူေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ၊ အသံုးျပဳမႈႏွင့္ အလြဲသံုးစားျပဳမႈအစရိွသည့္ ဆန္႔က်င္ဖက္ ေဝါ
ဟာရမ်ားကို သံုးႏႈန္းထားသည္။ ဤအရာသည္ သမာသမတ္က်သည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ လူမႈျဖစ္စဥ္
အား အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာသီအိုရီမ်ားက မတူကြဲျပားစြာ ရႈျမင္ထားေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

အက်ိဳးစီးပြားမ်ားအၾကား ရင္ၾကားေစ့ေရးအျဖစ္ ေလ့လာေသာႏိုင္ငံေရး
လစ္ဘရယ္ဝါဒသည္ ႏိုင္ငံေရးကို အက်ိဳးစီးပြားမ်ာအၾကားး ရင္ၾကားေစ့ေရးအျဖစ္ ရႈျမင္ၾကသည္။ ဤရႈ ေထာင့္အရ ႏိုင္ငံေရး၏အဓိက ေခါင္းစဥ္ႏွင့္ ဦးတည္ခ်က္သည္ ႏိုင္ငံေရးလည္းမဟုတ္၊ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ လည္း မဟုတ္သလို လုပ္ပိုင္ခြင့္အာဏာလည္း မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ လူမႈသတၱဝါအျဖစ္ အလုပ္အေကၽြးျပဳေန ၾကသည့္ လူမ်ားပင္ျဖစ္၏။ မိမိကိုယ္က်ိဳးကိုသာ စိတ္ဝင္စားတတ္သည့္လူမ်ား၊ အတၱဟိတအခ်င္းခ်င္း မိမိတို႔၏ အက်ိဳးစီးပြားႏွင့္ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ျဖည့္တင္းဖို႔ႀကိဳးစားရန္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး တြန္းတိုက္မိရာမွ ကစဥ့္မလ်ား ျဖစ္ျခင္း၊ စည္းကမ္းမဲ့ျခင္း၊ ယံုၾကည္မႈကင္းမဲ့ျခင္း၊ ဗရမ္းပတာျဖစ္ျခင္း၊ ယဥ္ေက်းေသာအျပဳအမူမွန္သမွ် ကင္းမဲ့ ျခင္း အစရိွသည့္္္ အက်ိဳးရလာဒ္မ်ား ေပၚထြန္းလာႏိုင္သည္။
ႏိုင္ငံေရးသည္ လူမႈတိုးတတ္ေရး အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္ေလရာ ယင္းမွ ပဋိပကၡမ်ားေက်ေအးေရး၊ တ
ရားဥပေဒစိုးမိုးေရးႏွင့္ ၿငိမ္ဝပ္ေရး၊ အကာအကြယ္ေပးႏိုင္ေရးႏွင့္ တရားမွ်တမႈမ်ားကို လူ႔ေဘာင္ေလာကတြင္ အုပ္ျမစ္ခ်ရသည္။
ႏိုင္ငံေရး ဘယ္ကစသလဲဟု စီစစ္ေလ့လာလိုလွ်င္ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္း ဘယ္ကစသလဲဆိုသည္ကို ေလ့
လာရေပမည္။ ဆိုလိုသည္မွာ လူႏွင့္ လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းသည္ ႏိုင္ငံေရးေပါက္ဖြားရာ ေနရာပင္တည္း။

အက်ိဳးစီးပြားမ်ားတြန္းတိုက္မိျခင္း၏ ဇစ္ျမစ္

သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္၊ လူႏွင့္လူ႔အဖြဲ႔အစည္း
အက်ိဳးစီးပြားမ်ား ထိပ္တိုက္တိုးလာလွ်င္ ရင္ၾကားေစ့မႈသည္ လိုကိုလိုအပ္လာသည္။ လူျဖစ္လာျခင္းသ
ဘာဝကိုက ပဋိပကၡအစျဖစ္ေၾကာင္း လစ္ဘရယ္ဝါဒက ရႈျမင္သံုးသပ္သည္။
` မိမိအက်ိဳးစီးပြား၊ လုပ္ငန္း၊ ေပ်ာ္ရႊင္လိုမႈ၊ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတတ္မႈကိုယ္စီႏွင့္ လူသားတစ္ဦးခ်င္းစီ၏ ေအးခ်မ္း
တည္ၿငိမ္ေသာ လူမႈပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုသည္ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ၏ အေျခခံအုတ္ျမစ္မ်ားအျဖစ္ ခံယူသည္။ လူတစ္
ေယာက္ခ်င္းစီကို က်င့္ဝတ္သိကၡာရိွေသာ လူမႈသတၱဝါအျဖစ္ မရႈျမင္ဘဲ သူ႔ကိုယ္သူ မူပိုင္အျဖစ္သာ ရႈျမင္ခဲ့
သည္။
လူသည္ မိမိကိုယ္ကိုသာ စိတ္ဝင္စားေသာ၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ေသာ၊ အမွီအခိုကင္းေသာ၊ မိမိ
ေကာင္းစားေရးအတြက္သာ လိုလားေၾကာင္းတို႔ျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ကို ပံုၾကမ္းဆြဲၿပီး ဥပမာေပးခဲ့သည္။
ေသာမတ္စ္ေဟာ့ဘ္( Thomas Hobbs)

လူ႔အဖြဲ႔အစည္း၏ သေဘာသဘာဝ
လစ္ဘရယ္ဝါဒသည္ လူ႔ေလာကကို သဘာဝအေလွ်ာက္ ျဖစ္ေပၚျခင္းမဟုတ္ဘဲ လူကဖန္တီးထား
ေသာ အေဆာက္အဦးတစ္ခုအျဖစ္ ရႈျမင္သံုးသပ္သည္။
Hobbs က လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအား လူတစ္ဦးခ်င္းစီ ကြဲျပားတည္ရိွေသာ္လည္း စုစည္းေနသည္႔ ဂ်ံဳအိတ္
တစ္အိတ္ႏွင့္ ႏႈိင္းစာထားသည္။
ကြဲျပားျခားနားေသာလူမ်ားသည္ တူညီေသာအမႈကိစၥ တစ္ခုတည္းကိုသာ လုပ္လိုၾကသည္။ တနည္း
အားျဖင့္ တူညီေသာဦးတည္ခ်က္မ်ားကို ပိုင္ဆိုင္လိုၾကသည္။ ရလာဒ္ကေတာ့ အက်ိဳးစီးပြားမ်ား၊ ရည္မွန္းခ်က္
မ်ားႏွင့္ ျပင္းျပေသာဆႏၵမ်ားသည္ လူမ်ားအား ပဋိပကၡသံသရာစက္ကြင္းထဲသို႔ ဆြဲငင္ယူသြားတတ္သည္။ သို႔
ေသာ္ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးရလာဒ္မ်ားထြက္လာသည္။ အက်ိဳးစီးပြားပဋိပကၡႏွင့္ ထိပ္တိုက္တိုးမႈမ်ားသည္ လူလူခ်င္း၊ အုပ္စုအုပ္စုခ်င္း၊ လူ႔အလႊာအလႊာခ်င္းလည္း ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ဝိေရာဓိ၊ လူမႈေရးႏွင့္ စီးပြားေရး၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ပထဝီအေနအထား၊ ေမြးဖြားေသဆံုးစာရင္း အစရိွသည္မ်ားႏွင့္လည္း အျငင္းပြားမႈ တစ္စံုတစ္ရာျဖစ္ႏိုင္သည္။ ေကာက္ခ်က္ဆြဲရလွ်င္ လူ႔ေလာကအား လူႏွင့္လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းအခ်င္းခ်င္း စည္းလံုုး ညီညြတ္မႈ အဆီအေငၚမတည့္သည့္အျပင္ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားမ်ား တြန္းတိုက္မႈ၊ အာဏာရရိွေရး ႀကိဳးပမ္းမႈမ်ားႏွင့္ ေရာေထြယွက္တင္ ဗလံုးဗေထြးျဖစ္ေနသည္ဟု ရႈျမင္ႏိုင္ေပသည္။

ခိုင္မိုးႏိုင္ ဘာသာျပန္သည္။

မူရင္းဆုိဒ္။   ။ http://www.lubo601.com/