Civil society (ေဆးတညိဳ)

Civil society (စီဗဲဆိုစုိက္တီး) ဆိုတဲ့ "လူထုအေျချပဳ လူမႈလႈပ္ရွားမႈ" ဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ ႏွစ္ေပါင္း တရာေက်ာ္ ႏွစ္ရာနီးပါး တိမ္ျမဳပ္ေနရာကေန ၁၉၆ဝ ေက်ာ္ ၁၉၇ဝ ကာလ ေလာက္ကစၿပီး အေနာက္ႏုိင္ငံ ေတြမွာ ျပန္လည္ဆန္းသစ္ လာခဲ့ပါတယ္။ ၂ဝ ရာစု ကုန္ခါနီး တဝိုက္ကေန အခု ၂၁ ရာစု ထဲမွာေတာ့ စီဗဲ ဆိုစုိက္တီး အယူအဆနဲ႔ သူရဲ့အသံဟာ ပိုမိုၿပီး က်ယ္ေလာင္ အားေကာင္းလာပါတယ္။


ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ စီဗဲဆိုစုိက္တီး လႈပ္ရွားမႈမွာ အသင္းအပင္းေတြ အဖြဲ႔အစည္းေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး အေထြေထြ ရိွၾကေပမယ့္ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အသင္းအဖြဲ႔ေတြက လူ႔အဖြဲ႔အစည္း အၾကားမွာ ဦးေဆာင္မႈကို ပိုၿပီး ရယူ ထားတယ္ ဆိုရင္လည္း မမွားပါဖူး။ အခုေခတ္မွာေတာ့ အစိုးရမဟုတ္တဲ့ အသင္းအဖြဲ႔ေတြကို အဲန္ဂ်ီအို NGO ေတြလို႔ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ Non-Governmental Organizations ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စကားလံုးကို အတိုေကာက္ ျပန္ေရးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေနာက္ထပ္ ဆင့္ပြားထြက္လာတဲ့ စကားလံုးမ်ား ရိွလာ ပါတယ္။ INGOs ဆိုတာျဖစ္ပါတယ္။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ International NGOs မ်ားကို ဆိုလိုတာ ရည္ညႊန္းတာ ျဖစ္ပါတယ္။ အုိင္အဲန္ဂ်ီအိုလို႔လည္း အတို ေကာက္ ေခၚၾကပါေသးတယ္။ အဲဒီ အင္တာေနရွင္နယ္လို႔ ေခၚတဲ့ ႏုိင္ငံတကာအဆင့္ အုိင္အဲန္ဂ်ီအိုေတြဟာ မ်ားေသာ အားျဖင့္ ရန္ပံုေငြ ေတာင့္တင္း အားေကာင္းတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း မ်ား ျဖစ္ပါတယ္။

အေတာ္မ်ားမ်ားေသာ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ အုိင္အဲန္ဂ်ီအိုေတြဟာ ပုိက္ဆံခ်မ္းသာတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးေတြမွာ အေျခစိုက္ ေလ့ ရိွပါတယ္။ အဲဒီကေနမွတဆင့္ ဆင္းရဲတဲ့ ဖြံ႔ၿဖိဳးဆဲ ႏုိင္ငံေတြမွာရိွတဲ့ အကူအညီ လိုအပ္ေနတဲ့ လူေတြ အတြက္ သက္ဆုိင္ရာ နယ္ပယ္အလုိက္ သြားေရာက္ကူညီပါတယ္။ အဲသလို အေျခအေနမ်ဳိးမွာ ဘာကိုထပ္ၿပီး ေတြ႔လာရသလဲဆိုေတာ့ Local NGOs ဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခားသား မပါဘဲ ေဒသခံလူမ်ားနဲ႔ ဖြဲ႔စည္း ထားတာမို႔ ေဒသခံ အဲန္ဂ်ီအိုလို႔ ဆိုလိုတာပါ။ ေဒသခံ အဲန္ဂ်ီအိုေတြဟာ အုိင္အဲန္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ တြဲၿပီး အတူတူ အလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။ ေယဘုယ် အားျဖင့္ ေျပာရမယ္ ဆိုရင္ အိုင္အဲန္ဂ်ီအိုက လူမ်ားဟာ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ (သို႔မဟုတ္) တျခားေသာ ကြ်မ္းက်င္သူမ်ားကို ငွားရမ္းၿပီး ေဒသခံ အဲန္ဂ်ီအို လုပ္သားေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ပါတယ္။ ေဒသခံ အဲန္ဂ်ီအိုေတြ လုပ္ေဆာင္မယ့္ စီမံကိန္းေတြအတြက္ ေငြေၾကး ေထာက္ပ့ံပါတယ္။ လိုအပ္တဲ့ သင္တန္း ေတြ အတြက္လည္း ႏုိင္ငံျခားက ကြ်မ္းက်င္သူမ်ားကို ေခၚေဆာင္လာၿပီး ပို႔ခ်ခုိင္း ပါတယ္။

အုိင္အဲန္ဂ်ီအိုေတြ ကိုယ္တုိင္လည္း ဘယ္ကေန ေငြေၾကးရသလဲ။ ခ်မ္းသာတဲ့ အစိုးရမ်ားဆီကေန ရရိွပါတယ္။ အစိုးရဆီကေန သူတို႔လိုအပ္တဲ့ ေငြေၾကးရရိွေအာင္ အစိုးရမ်ားကို ေလာ္ဘီလုပ္ (ဆြဲေဆာင္) ရပါတယ္။ အဲတာေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ မ်ားေသာအားျဖင့္ ခ်မ္းသာတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးေတြမွာ အေျခစုိက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရေတြကလည္း အဲဒီ ပုိက္ဆံ ေတြ ဘယ္က ရသလဲ။ သက္ဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံက ႏုိင္ငံသားေတြ ေပးေဆာင္ေနတဲ့ အခြန္ေတာ္ေငြမ်ားကေန တဆင့္ ရရိွတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေငြေၾကး ခ်မ္းသာတဲ့ အစိုးရမ်ားက ဘာျဖစ္လို႔ အုိင္အဲန္ ဂ်ီအိုေတြကို ေငြေၾကးေထာက္ပံ့သလဲ။ စီဗယ္ ဆိုစုိက္တီး အတြင္း အစိုးရ မဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား အားေကာင္းလာမွသာ ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ထြန္းမႈ ပိုမိုအားေကာင္း လာမယ္လို႔ ယူဆသတ္မွတ္ ထားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စီဗယ္ဆိုစုိက္တီးလို႔ေခၚတဲ့ "လူထုအေျချပဳလူမႈလႈပ္ရွားမႈ" အဝန္းအဝုိင္းမွာ အန္ဂ်ီအိုမ်ား ပိုၿပီး အားေကာင္းလာေအာင္ ေထာက္ပံ့ကူညီရမယ္ဆိုတဲ့ မူေပၚလစီမ်ဳိးလည္း ရိွထားလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

တခါ ေဒသခံ အဲန္ဂ်ီအိုေတြကေန တဆင့္ ေပါက္ဖြားလာတဲ့ နယ္ေျမအလုိက္ ေအာက္ေျခ အဖြဲ႔အစည္း ေသးေသး ေတြ လည္း ရိွပါေသးတယ္။ သူတို႔ကိုေတာ့ (စီဘီအို) CBO ေတြလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ Community Based Organizations ဆိုတဲ့ အဂၤလိပ္စကားရဲ့ အတိုေကာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ "ရပ္ရြာအေျချပဳ လူမႈအဖြဲ႔အစည္း မ်ား"လို႔လည္း သတ္မွတ္ပါတယ္။ ေဒသခံ အဲန္ဂ်ီအိုေတြက အဲဒီ စီဘီအို အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ဆက္ၿပီး သင္တန္းေတြ ေပးသလို၊ သက္ဆုိင္ရာ စီမံကိန္းမ်ား အလိုက္လည္း ေငြေၾကး ေထာက္ပံ့ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ျဖတ္ေျပာလိုတာ တခုကေတာ့ စီဘီအိုတုိင္းဟာ ေဒသခံ အဲန္ဂ်ီအို၊ အုိင္အဲန္ဂ်ီအိုေတြရဲ့ ေထာက္ပံ့မႈကို ရယူေနတဲ့ လက္ေအာက္ခံ အဖြဲ႔အစည္းဆိုၿပီး သတ္မွတ္လို႔ မရပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ တခ်ဳိ႔ေသာ စီဘီအိုမ်ားဟာ သူတို႔ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္တဲ့ ေဘာင္ထဲကေန သူတို႔ဘာသာ ကိုယ့္အားကိုယ္ကုိး ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမ်ဳိးလည္း ရိွေနေသးတယ္ ဆိုကို ေထာက္ျပျခင္လို႔ပါ။ သူတို႔ကေတာ့ ေငြေၾကးအေနနဲ႔ မ်ားမ်ား စားစား တတ္ႏုိင္ေလ့ မရိွပါဖူး။ ကိုယ့္ဒူးကိုယ္ခြ်န္ လုပ္ၾကရေအာင္ဆိုတဲ့ မူေပၚမွာ အေျခခံထားၿပီး တႏုိင္တပုိင္ လုပ္ကိုင္ ၾကတဲ့ သဘာဝမ်ဳိးနဲ႔ ေဆာင္ရြက္ေနၾက တာပါ။

ဒီေနရာမွာ ဘာေတြ႔လာရသလဲ ဆိုေတာ့ အုိင္အဲန္ဂ်ီအိုေတြ၊ ေဒသခံအဲန္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ စီဘီအိုေတြ အၾကားမွာ ရိုးရိုးသားသား နဲ႔ အျပန္အလွန္ လုပ္ကုိင္ေနၾကတာ ရိွသလို အက်ဳိးစီးပြားကို အေျခခံၿပီး လုပ္ကိုင္လာတာေတြ ကိုလည္း ေတြ႔လာရတာ ပါပဲ။ အက်ဳိးစီးပြားဆိုတာ ဒီလိုပါ။ အုိင္အဲန္ဂ်ီအိုမွာ လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံျခားသား လုပ္သားေတြက သူတို႔ ဝင္ေရာက္လုပ္ ကုိင္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံအတြင္းက စီမံကိန္းေတြဟာ ေအာင္ျမင္မႈရတယ္၊ က်ဆံုးမႈနည္းတယ္ ဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးကို အၿမဲ လိုလားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ စီမံကိန္းေတြ ထင္သေလာက္ ေအာင္ျမင္မႈ မရဖူးဆိုရင္ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ ေနတဲ့ အစိုးရ ဖက္ကလည္း အဲသလို ေငြေၾကး အတိုင္းအတာမ်ဳိး ဆက္ၿပီးေပးသင့္ မေပးသင့္ဆိုတာ စဥ္းစားလာရလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေဒသခံ အဲန္ဂ်ီအိုေတြကို သူတို႔လိုခ်င္တဲ့ ရလဒ္အတုိင္း ရာခုိင္ႏႈန္းမ်ားမ်ား ရလာေစဖို႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဖိအားေပးတာ ရိွလာပါတယ္။ ေဒသခံ အဲန္ဂ်ီအို ချမာလည္း သူတို႔ပံုမွန္ဝင္ေနတဲ့ ေငြေၾကး ရပ္ဆုိင္းသြားမွာမ်ဳိး၊ ေလ်ာ့နည္း သြားမွာမ်ဳိး ျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္ပါတယ္။ ေနာက္ ေဒသခံ အဲန္ဂ်ီအိုကလည္း သူတို႔ကတဆင့္ ေငြလက္ခံယူထားတဲ့ စီဘီအို အဖြဲ႔ မ်ားကို ဒီလုိလုပ္ပါ ဟိုလိုလုပ္ပါ ဆိုၿပီး ဖိအားေပးတာမ်ဳိး ျဖစ္လာျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ သံုးဦး သံုးဖလွယ္လံုး အဆင့္ဆင့္ တုိင္းမွာ သူတို႔ စီမံကိန္းေအာင္ျမင္ေၾကာင္း အစီရင္ခံစာ တင္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ အဲဒီ အားလံုးေကာင္းပါသည္၊ တိုးတက္မႈေတြ ရိွေနပါသည္ ဆိုတဲ့ အစီရင္ခံ စာဟာ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့တဲ့ အစိုးရဆီကို တက္သြားပါတယ္။ ဒီလို ဆင္တူရိုးမွား အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိး ေတြကို ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ့ ႏုိင္ငံေတြမွာ အေတြ႔ရမ်ားေလ့ ရိွပါတယ္။

ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကိစၥေတြကို ျပန္ၾကည့္ရင္လည္း အဲသလို နီးပါး ျဖစ္ေနတာေတြ ရိွလာပါတယ္။ စစ္အစိုးရ လက္ထက္မွာ ျမန္မာျပည္ထဲကို ဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္တဲ့ အုိင္အဲန္ဂ်ီအိုေတြ အေနနဲ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆာင္ရြက္ခြင့္ မရၾကပါဖူး။ အကန္႔အသတ္ေတြ ၾကားမွာ လုပ္ၾကရပါတယ္။ အုိင္အဲန္ဂ်ီအိုေတြရယ္ သူတို႔ရဲ့ လက္ေအာက္ခံေတြျဖစ္တဲ့ ေဒသခံ အဲန္ဂ်ီအိုေတြရယ္၊ စီဘီအိုေတြရယ္ဟာ သူတို႔ စီမံကိန္းေတြ ထင္သလို မေအာင္ျမင္ဖူးလို႔ အမွန္အတုိင္း ဝန္ခံ လုိက္ရင္ ဒီစီမံကိန္းေတြ အတြက္ ေနာက္ထပ္ ေငြေၾကးရရိွဖို႔ ခက္ခဲလာမွာ ျဖစ္တယ္ဆိုတာကို သူတို႔လည္း သေဘာေပါက္ ေနၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ အစီရင္ခံစာေတြမွာ ျမန္မာ စစ္အစိုးရဟာ ဒီမိုကေရစီ အစိုးရတရပ္ မဟုတ္ေပမယ့္ တခ်ဳိ႔နယ္ပယ္ေတြမွာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈ ရိွေၾကာင္း၊ အျပင္က လူေတြထင္ေနသလို အဆိုးႀကီး မဟုတ္ေၾကာင္း၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊနဲ႔ တခ်ဳိ႔ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး မ်ားက သေဘာထား တင္းမာဟန္ရိွေသာ္လည္း ဘယ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္မ်ားနဲ႔ ဘယ္ဝန္ႀကီး မ်ားကေတာ့ သူတို႔ကို လိုက္လုိက္ေလ်ာေလ်ာ ရိွတဲ့ အတြက္ အေတာ္ကေလး အလုပ္လုပ္လို႔ ရေၾကာင္း ထည့္သြင္း ေရးသားေလ့ ရိွပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္လို႔မွ မစြံဖူးဗ်ဳိ႔ဆိုၿပီး အစီရင္ခံစာတင္တဲ့ အုိင္အဲန္ဂ်ီအိုမ်ဳိး အခုအထိ မေတြ႔ဖူးေသးပါဖူး။

နာဂစ္မုန္တုိင္း အၿပီးမွာ အုိင္အဲန္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ေဒသခံ အဲန္ဂ်ီအိုေတြ ျမန္မာျပည္မွာ မိႈလိုေပါက္လာပါတယ္။ တဖက္မွာလည္း အုိင္အဲန္ဂ်ီအို ဝန္ထမ္းေတြ၊ ေဒသခံ အဲန္ဂ်ီအို ဝန္ထမ္းေတြဟာ အဖိုးတန္ကားေတြ၊ မိုဘုိင္းဖုန္းေတြ၊ လက္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာေတြနဲ႔ တလႊားလႊား သြားလာေနတာ၊ စားေသာက္ဆုိင္ေတြမွာ စားေသာက္ေနၾကတာ၊ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္း ေတြနဲ႔ ေနနတာ ေတြကို မုန္တုိင္းဒဏ္ ခံခဲ့ရတဲ့ ေဒသခံလူထုက ျမင္ေနရပါတယ္။ နာဂစ္တုိက္သြားတာ သံုးႏွစ္ထဲေတာင္ ေရာက္ပါေတာ့မယ္။ အခုအထိ တခ်ဳိ႔ရြာေတြမွာ အိမ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ျပန္မေဆာက္ႏုိင္ေသးသလို ေသာက္ေရ လည္း ေကာင္းေကာင္း မရေသးပါဖူး။ တခ်ဳိ႔လယ္ေတြလည္း ျပန္ၿပီး မထြန္ယက္ႏုိင္ေသးပါဖူး။ သတင္းေတြထဲမွာ အခု အထိ ျမင္ေနရတာကေတာ့ ေဒသခံ အဲန္ဂ်ီအို ဝန္ထမ္းေတြက ဘယ္ရြာေတြအတြက္ ေသာက္ေရသန္႔ ရရိွေအာင္ ေဆာင္ရြက္ျခင္းဆိုၿပီး ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔ တကြ ျမင္ေနရ ပါေသးတယ္။ ေသာက္ေရသန္႔ ရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရတာေတာင္ သံုးႏွစ္နီးပါး ၾကာေနေသးတယ္ဆိုရင္ က်န္တဲ့ စုိက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေမးဖို႔ေတာင္ ခပ္ခက္ခက္ပါ။ ေဒသခံ ရြာသားေတြဖက္မွာလည္း ဘာဆိုဘာမွ က်န္ရစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ေတာ့ လာေပးသမွ်ေလး ယူထားလုိက္၊ ဘာမွ မရိွတာနဲ႔စာရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဆိုၿပီး ေျဖေတြးရင္း အဲန္ဂ်ီအိုေတြ ဓာတ္ပံုရုိက္တာကို ခံၾကရပါတယ္။ ရြာသားေတြ အေနနဲ႔ ဒါေတြကို အတုိင္းအတာ အခုအထိ ရိပ္စားမိပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဒသခံ အဲန္ဂ်ီအို ဝန္ထမ္းေတြကို ရပ္သူရြာသားေတြက ကြယ္ရာမွာ သူတို႔လည္း ႏုိင္ငံျခားသားေတြလို ေဒၚလာစားေတြပဲလို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဒီလို ျဖစ္ပ်က္ေနတာဟာ ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာ မဟုတ္ပါဖူး။ စီဗယ္ဆိုစုိက္တီး အတြင္းမွာ အဓိကအားျဖင့္ အေရးပါေနတဲ့ အဲန္ဂ်ီအိုဆိုတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမ်ားအေပၚ ျပည္သူလူထု အေနနဲ႔ အဲသလို ျမင္ေနတာဟာ စီဗယ္ဆိုစုိက္တီးရဲ့ မူလ အယူအဆ အဓိပၸါယ္ကေန လမ္းလြဲေနၿပီလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာလည္း အဲန္ဂ်ီအိုဆိုတာ ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ သီးျခားလူတန္းစား လို႔ ျပည္သူေတြဖက္က အျမင္ရိွလာ ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္အေနနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ဖူးတာ တခုကိုလည္း ထည့္ေျပာလုိပါေသးတယ္။ တခါတုန္းက က်ေနာ္တို႔ လုပ္ေဖာ္ ကုိင္ဖက္ေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံျခား အဲန္ဂ်ီအိုတခု စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အဲန္ဂ်ီအိုက ဒိန္းမတ္ႏုိင္ငံမွာ အေျခစုိက္ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က တခု ေထာက္ျပပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ဝင္လုပ္ေနတဲ့ အုိင္အဲန္ဂ်ီအိုေတြ ယူထားတဲ့ လစာဟာ ျဖစ္သင့္တာထက္ အလြန္အမင္း ျမင့္မားေနေၾကာင္း (အေတာ္အတန္ျမင့္မားတာမဟုတ္)၊ တခါ အဖြဲ႔အစည္း တခုလံုးရဲ့ အေထြေထြ အသံုးစရိတ္ကလည္း ႀကီးမားလွေၾကာင္း၊ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ အတြက္ ဆိုၿပီး အစိုးရ တရပ္က ေပးလုိက္တဲ့ ေငြဟာ တကယ္ လိုအပ္ေနတဲ့ လူထုဆီကို ေရာက္ေတာ့ ၂၅% (သို႔မဟုတ္) ၃ဝ% ေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာမို႔ အဲသလို မျဖစ္သင့္ဖူးလို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ သို႔ေသာ္လည္း အဲဒီ ႏုိင္ငံျခား သားဝန္ထမ္းက ဘယ္ေလာက္ပဲ က်န္က်န္ အျမတ္လို႔သာ သေဘာထားၿပီး ယူလုိက္ပါလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ဖက္က ေစ်းဆစ္ ေနတယ္၊ မယူဖူးဆိုရင္ ေနာင္မွာ အဲသလို ေငြေတြဟာ အာဖရိကတုိက္က ဆင္းရဲတဲ့ ႏုိင္ငံေတြကိုဆီ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္လို႔ ျပန္ၿပီး ေခ်ပပါတယ္။ သူတို႔ အုိင္အဲန္ဂ်ီအို ေတြ ဖက္က တနင့္တပုိး လစာေတြယူ ေနၾကတာကေတာ့ တရားတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္မေနဖူးလား။ တကယ္တန္း ေျပာရရင္ သူတို႔ ယူထားတဲ့ ထိပ္တန္းလစာေတြဟာ သူတို႔ေငြယူထားတဲ့ ႏုိင္ငံက ႏုိင္ငံသားေတြရဲ့ အခြန္ေငြ ေတြပါ။ အဲတာကို သက္ဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံသားေတြ သိပါေလစ။ တခါ အဲဒီ အဲန္ဂ်ီအို အဖြဲ႔ဟာ ထုိင္းျမန္မာ နယ္စပ္မွာ အေျခစုိက္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္း တခုက လုပ္ေနတဲ့ ပေရာဂ်က္စီမံကိန္း တခုအတြက္ ေငြေၾကးေထာက္ပ့ံ ထားပါ တယ္။ က်ေနာ္တို႔က ေမးပါတယ္။ အဲဒီ စီမံကိန္းကို ဦးေဆာင္ေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားကို လစာ ဘယ္ေလာက္ ေပးထား သလဲလို႔ ေမးၾကပါတယ္။ သူက အဲဒီ ေမးခြန္းကို မေျဖႏုိင္ပါဖူးတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဆိုေတာ့ ဒါဟာ သူတို႔အဖြဲ႔အစည္း အတြင္းကိစၥ ျဖစ္လို႔ပါတဲ့။ အဲတာဆိုရင္ အုိင္အဲန္ဂ်ီအိုေတြ ေျပာေျပာေနတဲ့ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈ ဆိုတာ ဘယ္မွာတုန္းလို႔ ျပန္ေမးရမလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲတာကို က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ သူတို႔ စီမံကိန္း ေအာင္ျမင္ တယ္လို႔ ကိုယ္စားေျပာေပးမယ့္ လူယံုေမြးတယ္လို႔ပဲ ျမင္ပါတယ္။

အခုျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ တခ်ဳိ႔ေသာ အုိင္အဲန္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ေဒသခံ အဲန္ဂ်ီအိုေတြကိုပါ ေမးခ်င္တာ ကေတာ့ သူတို႔ရဲ့ လုပ္ရပ္ဟာ စီဗယ္ဆိုစုိက္တီးဆိုတဲ့ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ဖ်က္ဆီးရာေရာက္မေနဖူးလား ဆိုတာပါပဲ။ ပါေမာကၡ ေမရီကယ္လ္ဒါ ဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးလူမႈသိပၸံပညာရွင္ တဦးက တေလာတုန္းက ေျပာခဲ့တာ ရိွပါတယ္၊ အဲတာက ဘာလဲဆိုေတာ့ "ကေန႔ ကမၻာႀကီးတြင္ စီဗယ္ဆိုစုိက္တီး၏ အနက္အဓိပၸါယ္ကို ထိပ္ဆံုး ကေန စတင္ဖ်က္ဆီး ေနသူမ်ားမွာ အုိင္အဲန္ဂ်ီအိုမ်ား ကိုယ္တုိင္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရသည္" လို႔ ေျပာခဲ့ျခင္းပါ။ ဆင္းရဲတဲ့ တုိင္းျပည္ေတြက ျပည္သူေတြ မ်က္ေစ့ထဲမွာ အဲန္ဂ်ီအို ဆိုတာ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ လူေတြကို ကူညီေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ဝင္ေငြေကာင္းတဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္း တခုလိုမ်ဳိးအျဖစ္ ျမင္ေနၾကပါတယ္။ တဖက္မွာ လည္း အဲန္ဂ်ီအိုေတြ လစာဘယ္ေလာက္ ယူတယ္၊ အသံုးစရိတ္ ဘယ္ေလာက္ ရိွတယ္ဆိုတာ လာၿပီး ျငင္းခံု မေနနဲ႔။ အတတ အူတူတူ လုပ္မေနနဲ႔ ကိုယ့္ဆီ ေရာက္လာသေလာက္ ယူထားလုိက္။ ဘာမွ မရတာထက္စာရင္ တခုခု ရထားတာ အျမတ္ပဲ ဆိုတဲ့ အယူအဆေတြ ႀကီးမားလာရင္ လူမႈအဖြဲ႔ အစည္းေတြ အားေကာင္းလာမွ ဒီမိုကေရစီ ျဖစ္ထြန္းမႈ တိုးတက္မႈကို အားေကာင္းေစတယ္ ဆိုတဲ့ အယူအဆဟာ မွန္ႏုိင္ပါဦးမလား။ ဘာျဖစ္လို႔ တုန္းဆိုေတာ့ လူအမ်ားစု ပါဝင္တဲ့ လူ႔မႈအဖြဲ႔အစည္း မ်ဳိးစံု အားမေကာင္းဘဲနဲ႔ ေငြေၾကး ေတာင့္တင္းတဲ့ အဲန္ဂ်ီအို သက္သက္ အားေကာင္းေနရံုနဲ႔ေတာ့ လူမႈလူ႔အဖြဲ႔အစည္း အားေကာင္းၿပီလို႔ မဆိုႏုိင္ပါ။

တဖက္မွာလည္း မေျပးေသာ္ ကန္ရာရိွဆိုတဲ့ စကားအတုိင္း ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ျမန္မာျပည္ဟာ အလြန္အမင္း ဆင္းရဲ ႏြမ္းပါးတဲ့ ေအာက္မွာ ေရာက္ေနတဲ့အတြက္ မရတာထက္စာရင္ ရသေလာက္ပဲယူမယ္ ဆိုတဲ့ အျမင္ကို လက္ခံေနသူ ေတြလည္း ရိွေနပါတယ္။ အဲန္ဂ်ီအို လုပ္ငန္းကို အေၾကာင္းျပၿပီး ဒီေရအလား စီးပြားေရးတက္လာ တဲ့ လက္တဆုပ္စာ လူတစုလည္း ဆက္ရိွေနဦးမွာပါ။ ဒဲဒီအခ်ိန္မွာ ကြမ္းတရာ ေရတမႈတ္နဲ႔ မာန္ေလွ်ာ့လုိက္ရတဲ့ ဗ်တ္ဝိကို မ်က္ေစ့ထဲမွာ ျဖတ္ကနဲ ေျပးျမင္ လုိက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ငယ္ငယ္တုန္းက ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ကိုလည္း သြားၿပီး သတိရလိုက္မိေသး။

ေဆးတံတို တညိဳေလာက္
ေရာ့ ေသာက္ေတာ့ေပး
မယူလုိက္က မုိက္လို႔ထင္
ယူလုိက္ျပန္က ႀကိဳက္လို႔ထင္။

ေဇာ္မင္း
၂၇ ရက္၊ ဧၿပီလ၊ ၂ဝ၁၁ ခုႏွစ္
မူရင္းဆိုဒ္။         ။ http://fine-leaves.blogspot.com/2011/04/blog-post_27.html